Niesamowite przeżycie

Malownicze miasto, cudne zachody słońca, wspaniała atmosfera, nauka ciekawego sportu, nowi przyjaciele. Tak w skrócie mogę opisać niezwykły obóz, na który się wybrałam.

Mowa tu o obozie windsurfingowym, który miał miejsce w Pucku. Trwał on prawie dwa tygodnie, włącznie z dwoma dniami jazdy. Zapisałam się na taką formę wypoczynku, gdy udało mi się przekonać moją koleżankę Sarę, aby wybrała się tam razem ze mną. Windsurfing był moim niespełnionym marzeniem, aż do tego roku.
Ostatni miesiąc szkoły bardzo się dłużył. Później nareszcie nadszedł dzień wyjazdu. Kiedy po jedenastu godzinach jazdy autokarem, wysiadłam z koleżanką byłyśmy jedynymi dziewczynami na obozie. Jednak w hotelu okazało się, że inne dziewczyny przyjechały wcześniej. Jako, że nie jestem osobą zbyt otwartą, podczas podróży nie integrowałam się z nikim. Zaś Sara, jest zupełnym przeciwieństwem mnie, więc już w trakcie drogi poznawała innych.
Pierwszego dnia uczyliśmy się utrzymać równowagę na desce, a kolejnego już składaliśmy cały niezbędny ekwipunek. Pływaliśmy w specjalnych piankach i oczywiście w kamizelkach ratunkowych.
Myślałam, że będzie to bardzo skomplikowane.Na szczęście się myliłam.
Po każdych zajęciach szło mi coraz lepiej. Pewnego razu, wiatr był bardzo silny i wywiało mnie na środek zatoki, więc trener musiał podpłynąć i mnie odholować na płytszą wodę.
Niestety odnowiła mi się kontuzja w kostce, przez co musiałam zrezygnować z pływania podczas trzech ostatnich dni, aby się nie pogorszyło, bo był to dopiero początek wakacji.
Długo zastanawiałyśmy się jak zrobić zdjęcia, podczas zajęć na morzu. Niestety było to niemożliwe. Pływałyśmy na zbyt głębokiej wodzie, więc nie było mowy, żeby jedna z nas do niej weszła, bo druga była za daleko. Bardzo ubolewam nad brakiem tych zdjęć.
Ostatni dzień staraliśmy się spędzić jak najlepiej, ponieważ nikt nie chciał się rozstać. Z dziewczynami uczyłyśmy tańczyć chłopaków Belgijkę. A na sam koniec chłopcy postanowili zaczać, rzucać się meduzami. To było chyba najgorsze rozstanie w moim życiu.
Pocieszeniem jest jednak fakt, że z pewnymi obozowiczami spotkam się prawdopodobnie jeszcze w te wakacje, kiedy odwiedzę Warszawę. Dużym zaskoczeniem, ale również powodem do radości okazał się fakt, że niektórzy z poznanych osób mieszkają niedaleko mojej miejscowości. Mam nadzieję, że ta znajomość przetrwa dzielące nas kilometry i kontakt się nie urwie, bo byłaby to naprawdę wielka szkoda. Spotkałam tam wiele wspaniałych i pozytywnych ludzi. I tu chciałabym, szczególnie pozdrowić Milenę, Oliwię, Zuzię, Michała, Stasia, Kubę, Mikołaja oraz Dawida. Zapraszam Was na bloga Sary: KLIK♥ oraz na mojego instagrama, gdzie również znajdziecie kilka zdjeć z obozu: KLIK♥